De teamscan-sessie met start-up en investeerders van deze ochtend, zal over de lunch heen gaan. Ik besluit nog even wat versnaperingen in te slaan. Als ik met gevulde tas de Albert Heijn uitloop, kan ik nog nèt opzij springen voor een enorme plons water, die naast me op de grond klettert. Ik kijk omhoog. Hoog in de verte schommelt een bakje met ijverige glazenwassers, ze hebben er duidelijk zin in.

Mijn gedachten dwalen af naar m’n studententijd. Twee jaar woonde ik met 3 andere roeisters in een zogenaamde ‘roeiersflat’ in Buitenveldert. De flat was niet lang daarvoor gehuurd voor sporters en we kwamen er gelijktijdig te wonen. Sport-studenten waren een uitzondering in de flat, die verder werd bewoond door expat-families en de zogenaamde ‘beter gesitueerden’.

In de eerste maand ontbeten we samen in de keuken, toen we ineens merkten dat we van buitenaf werden bekeken. Dat was raar, zo op de 3e verdieping. Het bleek glazenwasser Fred te zijn, die in een gondel voorbij kwam. We openden het raam en boden hem een kopje koffie aan en of hij ook zin had in een gebakken eitje. Fred rolde bijna uit zijn bakje van verbazing. Al 20 jaar werkte hij in Buitenveldert. Duizenden ramen had hij er gezeemd, terwijl daarachter de mensen in hun huizen zaten. Dit was de eerste keer dat hem een kopje koffie werd aangeboden. In onvervalst Amsterdams zei hij iets dat ik nooit ben vergeten: “Weet je wat het is hiero: ze hebben poen genoeg, maar ze zitten d'r op. In Oost, waar de mensen geen nagel hebben om hun gat te krabbe, kan ik altijd mee eten, jullie daar zijn veel guller. Geloof me meiden, de echte arremoe zit waar het geld zit”.

Ons kopje koffie schiep vriendschap. We mochten af en toe mee in de gondel, die Fred op 9 hoog dan grijnzend even stil hield terwijl de lier boven verder liep, waardoor we als een soort kermisattractie langs de gevel zwaaiden. Volstrekt arbo onverantwoord en zeer leuk.

Als we op maandagmorgen, de enige dag dat we niet om 7.00 hoefden te trainen, nog sliepen als Fred kwam lappen, trok hij de ramen open en riep hij dat we luie roeiers waren en of de koffie al klaar was. Het was een mooie tijd.

Terwijl ik de ruimte inricht waar we straks met start up en investeerders bij elkaar zitten, denk ik aan al die founders die ooit hun bedrijf gaan verkopen. Het moment dat al het harde werken, de investeringen, de onzekerheden en het doorzettingsvermogen beloond wordt met een mooie exit. Ik weet niet of ze dan gelukkiger zijn dan Fred. Wel hoop ik dat ze guller blijven dan Fred’s klanten in Buitenveldert.